Iedereen heeft zijn pad, ook ik...
Ik zeg altijd gekscherend dat ik mijn hele leven al zoek naar verdieping en antwoorden. Wat highlights: toen ik nl 14 was vroeg ik mijn moeder of ik naar een psycholoog mocht, ik zat niet zo lekker in mijn vel. Dat was mijn eerste ervaring en ik voelde me zo onbegrepen. Rond mijn 19e zei mijn huisarts dat ik hypoglykemie had en rond mijn 21e had ik een hernia. Wat dit alles gemeen had, was dat ik telkens op zoek ging naar informatie, naar een weg eruit, want alles wat ik niet wilde was slachtoffer zijn van mezelf of mijn lijf. Ik wilde leven, niet overleven! Emoties, voeding, lichaam het kwam dus allemaal al heel vroeg in mijn leven voorbij en het fascineerde me enorm, maar toen compleet onbewust dat dit al stukjes van mijn pad waren!
Zo begon het écht te schuiven toen mijn kinderen werden geboren. Al snel had ik door dat de geijkte boekjes ons niet hielpen, van binnen voelde ik dat er niks 'mis' was met mijn boys, maar ik wist ook dat ik ze niet onnodig wilde stempelen. Zij waren gewoon helemaal goed zoals ze zijn, maar ik had gewoon geen idee.. (ik spreek hier over 'ik', maar in deze keuzes met mijn kinderen was mijn man uiteraard ook betrokken;)) en dan start mijn zoektocht echt.
Ik voelde niks voor het reguliere circuit, HSP kwam toen een beetje op, maar was nog zo onbekend. Ik ging op zoek en vond een nieuwetijdskindercoach opleiding. Ik begon hieraan, puur met het doel om mijn jongens op een fijne manier te kunnen ondersteunen. In de tussentijd rende en knalde ik door in mijn managementbaan in het bedrijfsleven en je raad het al, dit ging niet samen. De reis naar binnen, versus de harde zakenwereld kwam in conflict. Ik weet nog dat ik een keer huilend naar boven liep, ik was op.. en er opeens een van mijn jongens achter me stond 'mama waarom stop je niet gewoon, je helpt ons altijd zo, ga doen waar je zo goed in bent'. Dat sloeg in als een bom, alsof ik wakker werd. Kinderen hebben de grootste wijsheden, zo weet ik intussen en kunnen de spijker op de kop slaan als je bereid bent te luisteren.
Het pad bij mijn werkgever (ik heb ruim 15 jaar in de commerciële dienstverlening in diverse (management)banen gewerkt) slipte steeds verder dicht, afscheid nemen was uiteindelijk de enige weg. Doodeng, want wat ga ik dan doen, hoe moet dat nou allemaal, complete overgave, maar er was geen andere weg meer, alleen de weg vooruit en ik wist niet waar die heen zou leiden. Het grootste geschenk wat ik ooit heb mogen krijgen! Volle kracht vooruit vanaf dat moment, de ene studie na de andere kwam op mijn pad. Alles klopte als een puzzel! Van kinderen, bewoog ik steeds meer richting de ouders, want met die kinderen van ons ik niks mis. Het probleemgedrag is vaak slechts een richtingaanwijzer om onszelf te mogen ontwikkelen of bevrijden van oude trauma's of onverwerkte stukken.
Dat was de reden om steeds verder te ontwikkelen, vooral ook zelf, want wat ik had aangekeken, getransformeerd, opgelost, daar kon ik ook een ander mee helpen. Steeds meer tools kwamen in mijn rugzak, want iedereen is anders, het blijft maatwerk! De een wil een gesprek, de ander net niet en liever een behandeling, healing, antwoorden via systemisch werk of heeft een business gerelateerde vraag.
Want ook de business is een deel van mij, het mooie is dat ik mijn werkervaring in het bedrijfsleven nu kan combineren. Door ondernemers in hun kracht zetten of de business te doen groeien, of net aan de werkgeverskant die een vraag hebben voor een medewerker die ziek is of preventief te coachen om uitval net te voorkomen.
Dit alles maakt dat wat ik doe, ik met alle liefde doe. Ik hou van mensen, ben nieuwsgierig naar jou en wie er achter het verhaal zit. Want voorbij het verhaal zit de bevrijding en dat weet ik zelf als geen ander. Ben dus vrij om in alle veiligheid je verhaal te komen delen, ik ben altijd open, oprecht en transparant in wat ik kan en ook wat niet.. al ben ik ervan overtuigd dat de juiste mensen altijd op je pad komen, dus als je dit hebt gelezen en het heeft je geraakt, dan mag je vertrouwen op je gevoel (voorbij het verhaal hè;)).
Liefs, Rebecca